Znalezionych wyników: 2

Są lekarze którzy w sposób pozbawiony taktu informują chorych o śmiertelnej chorobie. I z tym się zgadzam. I jestem oburzona!. Dlatego na każdym etapie chorowania mojej mamy uważnie słucham lekarzy, a nawet wcześniej rozmawiam z nimi o sposobie przekazywania wiadomości mojej mamie. Gdy umierał mój tata, ja byłam wyznaczona przez niego do roli informowania go o wszystkim i tylko ja wiem, ile mnie to kosztowało, kiedy mówiłam mu o tym, że ma raka.

Teraz postanowiłam inaczej, po konsultacji z psychologiem klinicznym i onkologiem. I jeden, i drugi kategorycznie zakazali moich rozmów z mamą na ten temat. Na szczęście trafiam na dobrych lekarzy, taktownych i nie pozbawiających nadziei. I to nie ja powiedziałam mamie, że jest chora na raka. Byłam przy niej, trzymałam za rękę, ale usłyszała to od lekarza. W "ludzkiej" formie.
Stąd moja wypowiedż na temat przekazywania takich wiadomości.
Ja w takiej roli byłam przy tacie, zapewniam was, że to bardzo trudna rola dla dziecka, które samo jest w szoku, słysząc o chorobie rodzica i sam potrzebuje pomocy i wsparcia. Dlatego myślę, że lekarze są od tego, a że niektórzy są po prostu nieprzygotowani do takich rozmów to już inna sprawa.
Onkolog mojej mamy w czasie rozmowy z mamą prosi, by zostawić je same. Już wcześniej dr mi mówiła, że bardzo często chorzy pytają ją o wiele rzeczy, o które nie zapytaliby przy rodzinie, przy bliskich. I nawet o tym mówią wprost. Ona chce z pacjentem zostawać sam na sam. A ja jej wierzę i ufam.

Ale sądzę też że należy uszanować też wolę chorego który nie chce słyszeć o swojej chorobie. I nie chce rozmawiać z lekarzami. Jeśli chce tylko rozmawiać z bliskimi. to jego wybór. Ale myślę, że tylko wtedy gdy sam tego chce i takie ma życzenie. Wtedy należy to uszanować.

Pozdrawiam. Magda

bernela, moim zdaniem to lekarz powinien powiedziec prawdę, dzieci nie są od takich wiadomości.
Pamiętaj, że mama może mieć potem pretensję iż o niczym nie wiedziała. Moża mieć do was żal i jak sobie z tym poradzisz przez resztę życia?
Kochana, wiem jak jest ciężko, ale porozmawiaj z lekarzem i umów się z nim i z mamą, powiedzcie jej w formie jak najwłaściwszej ze względu na wiek i chorobę serca. A potem zastanowicie się co dalej z tatą.
Moja mama też ma raka płuca, jest w trakcie chemii, ma 76 lat. Diagnozę usłyszała w styczniu, teraz jest maj i jest poprawa....
Wy dopiero usłyszeliście diagnozę, a jeśli wdrożą tacie leczenie?
Na pewno jesteście w szoku, pamiętam też ten czas, lecz pierwszy szok mija i pojawia się działanie, pomaganie i ewentualne leczenie - piszę ewentualne bo o chemii decyduje lekarz w oparciu o stan chorego a nie piszesz nic o tym, jak czuje się tata.
Trzymaj się, dużo sił życzę. Magda

[ Dodano: 2013-05-05, 09:26 ]
Zgadzam się z Kasią i z tym co napisała...