Znalezionych wyników: 6

Monika_Maria_Marika, bardzo smutny post ale zrozumiały dla każdego kto to przeszedł. To co piszesz, czujesz to żadna durnota i żadne użalanie się nad sobą, absolutnie nie masz prawa tak myśleć o sobie. Nie zamykaj się na ludzi, bo to spowoduje jeszcze większy ból, Ty potrzebujesz wypłakać, wykrzyczeć swój żal i ból, to normalny stan. Powinnaś mieć kogoś zaufanego, bliskiego komu to wszystko wypłaczesz, wyrzucisz z siebie. Mąż nie rozumie, nie każdy jest w stanie zrozumieć ból drugiego człowieka nawet jak sam to przeżył. Nie każdy jest silny psychicznie jak Twój mąż i nie każdy potrafi sobie wytłumaczyć odejście, śmierć, choć wiemy, że to nieuniknione. Mąż ma widocznie silną konstrukcję psychiczną, ale powinien być dla Ciebie wsparciem, nie jest, trudno, dasz radę, wcześniej czy później ale dasz radę się pozbierać. Nie rezygnuj z leków, bo są Ci potrzebne, żeby przetrwać, może psycholog, On wysłucha, pocieszy, wypłaczesz się i jeszcze pomoże, pomyśl może o tej opcji.
Nie skupiaj się na chorobach, nie weźmiesz chorób wszystkich ludzi, bo choroba jak ma przyjść i tak przyjdzie, każdy z nas dźwiga swój krzyż. Moniko daj "czas czasowi", trzeba przetrwać ten okres żałoby, jak trzeba popłacz sobie, nie możesz przy mężu, wypłacz się pod prysznicem czy w wannie przy lejącej się wodzie, pomaga.
Życzę Ci dużo siły, moc pozytywnej energii, dużo siły psychicznej i jesteś wielka, pomagałaś tacie przejść na drugą stronę, czyli siły w sobie masz przeogromne tylko uwierz w siebie.

Pozdrawiam

Gosiat

No tak, to na niedosyt obowiązków nie możesz narzekać przy dwójce dzieci. Nasza psychika potrafi niesamowite cuda wyczyniać i nawet jak padamy nocą do łóżka, umęczeni dniem codziennym to oczywiście zamiast paść spać to "atakują" nas myśli i to zazwyczaj te najgorsze. Nie ma wyjścia Gosiat musisz przeżyć swoją żałobę, tak jak minął strach przed spaniem, telefonem tak pomału będą się wycofywały inne strachy. Nie namawiam na psychologa, każdy z nas sam wie na ile jego psychika jest silna i na ile sam jest w stanie udźwignąć. Mimo wszystko jakbyś chciała skorzystać z takiej opieki na prawdę nie masz się czego obawiać/bać. Zgadza się pierwsze spotkania mogą być pełne łez, nawet z pogorszeniem samopoczucia ale z czasem każda wizyta staje się ulgą, wyczekiwaniem. Sama wiesz co jest dla Ciebie najlepsze, bo kto inny jak nie Ty zna Cię najlepiej. Zawsze też w tym najgorszym okresie można się wspomóc lekami antydepresyjnymi.

Dasz radę, mimo, że ciężko, mimo, że boli to życie toczy się dalej a my idziemy z tym pędem. Pozdrawiam

Gosiat

Przecież mamy w sobie jakieś emocje, uczucia i one dają znać o sobie, gdybyś ich nie maiła byłabyś osobą "bez serca", twardą, zimną a taką pewnie nie chciałabyś być. Daj upust swoim emocjom, wypłacz się, wykrzycz, ale nie na męża bo on niczemu nie winny. Musisz ten okres przeżyć, żeby później było Ci choć trochę lepiej. Staraj sobie organizować swój czas, żebyś miała jak najmniej czasu na myślenie, to też w jakimś sensie pomaga. Podupadasz na zdrowiu, łapią Cię infekcje, bo organizm jest zmęczony, wyczerpany psychicznie, osłabiony więc wszystko co złe łapie, słaba odporność. Póki musiałaś być silna, zwarta i zawsze gotowa to taka byłaś, teraz nie musisz tego robić, puściło napięcie i organizm odchorowuje wszystko. Nie chorujemy wtedy kiedy działamy, bo wiemy, ze musimy być silni ale coś się kończy, nachodzi jako taka stabilizacja i wszystko puszcza, zwłaszcza nasza psychika a to doprowadza do osłabienia organizmu. Obraz taty z ostatnich dni pewnie długo jeszcze będzie w Twojej głowie/wyobraźni (u mnie rok i wciąż mam ostatnie dni przed oczami) ale myślę, że z czasem jak dojdzie do nas co się naprawdę stało, że to już jakaś przeszłość, że to nie wróci, że Tato już nie cierpi, zaczniesz to sobie w głowie wszystko układać wróci uśmiech na twarzy i zaczniesz sobie przypominać te szczęśliwe chwile z Tatą, obraz nieszczęść będzie gdzieś ale będzie słabł. Na to wszystko potrzeba czasu. Jeśli czujesz, że nie dasz sobie rady skorzystaj z pomocy psychologa, to też może Ci pomóc dojść do równowagi, tam wyrzucisz swój wielki ból, który w Tobie siedzi.

Pozdrawiam i trzymaj się dzielnie.