Znalezionych wyników: 53

hopka, JustynaS1975,
Dziękuję bardzo.

Czas zakończyć naszą historię. Niestety nie zakończyła się pozytywnie ale myślę, że Dziadek i tak miał dużo szczęścia jak na tak zaawansowaną chorobę. Już nie cierpi, już przeszedł swoją ostatnią drogę, teraz mam nadzieję, że bryluje na niebiańskich łąkach i z góry będzie się nami opiekował.
Dziadka już nie ma , pozostał smutek.

Kiedyś się spotkamy Dziadku, odpoczywaj w Pokoju.

[ Komentarz dodany przez Moderatora: JustynaS1975: 2017-08-26, 22:19 ]
:/pociesza:/

Bardzo Wam dziękuję.

Bardzo serdecznie dziękuję każdemu z osobna w imieniu swoim oraz rodziny za każde dobre słowo skierowane w naszą stronę i za każdą różyczkę dla nas.

W poniedziałek zobaczymy się z Dziadkiem ostatni raz :-(

Przepraszam ale dziś nie jestem w stanie myśleć i sensownie odpowiadać na forum, muszę dziś zebrać własne myśli.

Po 2 latach i 3 miesiącach walki z chorobą, dziś wieczorem nasz Dziadek od nas odszedł. Niestety mimo ogromnego zaangażowania Hospicjum i Ich na prawdę wielkiej pomocy nie udawało się opanować ani ogromnego cierpienia ani świadomości Dziadka. Dwa dni odchodzenia było ogromną męczarnią Dziadka, strasznie jest to przykre, że chory musi tak ogromnie cierpieć, nie tak powinno wyglądać odchodzenie.

Marzena

JaBaba, Danita, Ola Olka,
Dziękuję dziewczyny. Na razie bez zmian, słabo ale nie gorzej, grunt, że dziadka nic nie boli ale uczucie ciężkości i słabości też nie jest komfortowe dla jego samopoczucia.

:flow:

Witam

Chyba czas radości tak pomału opada, raczej tym razem "cudu" nie będzie i zbliżamy się do tej ostatniej prostej, ,tak podejrzewam. Dziadek trochę jest zagubiony, zdarza mu się trochę gubić w myślach, mowie, przerzutów nie ma bo jakiś miesiąc temu miał rezonans głowy, takie wyobcowanie nastąpiło po ostatnich przeżyciach. Nie daje rady chodzić, jeszcze próbuje się dźwigać ale to już droga przez mękę, już "zaległ" w łóżku, ma to specjalne, regulowane łatwiej go wtedy podnieść, poprawić, nie wypadnie. Już ma coraz gorsze problemy z oddychaniem, koncentrator chodzi prawie na okrągło, ciężko oddycha, chwilami słychać oddychanie dziadka jak takie charczenie.
Nie wygląda to niestety dobrze i chyba zbliżamy się do końca naszej drogi. Już nie ma w dziadku radości, która niedawno jeszcze gościła, nie ma stwierdzenia, że złego licho nie bierze a jest już, że chyba odchodzę. Smutne to strasznie ale każdy na tym forum to uczucie zna, każdy się tego boi i nigdy na to nie jesteśmy gotowi.
Nie liczymy na cud, wiemy, że zbliżamy się do końca tylko nie wiemy kiedy ten koniec nastąpi. Widać już gołym okiem, że to nie ten dziadek, który jeszcze dwa tygodnie temu nas ustawiał po kątach i rządził nami jak tylko chciał. Boi się i widać jak bardzo nie chce umierać i to jest najsmutniejsze bo nie potrafimy Go uratować :uuu:

pozdrawiam serdecznie.

Wszystkim dziękuję za każde miłe słowo i wsparcie, rzeczywiście nieźle nam się dostało po psychice ale to minie, wcześniej/później ale minie.

To nie tylko powstanie dziadka ale wręcz zmartwychwstanie. Dziadek już w pełni sił i "bryluje" na salonach :mrgreen:

Jestem pewna, że gdyby nie prawidłowa reakcja lekarza z hospicjum, dziadka by z nami na pewno już nie było, dlatego tak uczulam tu wszystkich żeby nie bać się hospicjum a wręcz dążyć jak najszybciej do objęcia opieką chorego. Korzystałam z hospicjum przy chorobie mamy, cioci i teraz dziadka i jestem pewna, że bez Ich pomocy ta droga byłaby jeszcze cięższa.

pozdrawiam

Terlewa, Danita,
dziękuję, no fajny ten nasz dziadek, nie zaprzeczę

zeta, andorka, dziękuję.

Teraz wytłumaczę co się stało, bo spotkałam się z doktorką z hospicjum.
Dziadek nam przysłabł bo miał zapalenie płuc, czego nie wiedzieliśmy. Nastąpiły kłopoty z oddychaniem, wkradł się lęk, bo zaczęło się z dziadkiem dziać coś co do tej pory nie miał, ciężko oddychał, wpadł w hiperwentylację. Jak przyjechała lekarka z hospicjum i stwierdziła między innymi zapalenie płuc to od razu podała dziadkowi antybiotyk, poszła morfina i lęk przeciwlękowy. Dziadek od tego wszystkiego był otępiały, ciężko oddychał, budził się wystraszony a że z sercem też ma kłopoty po chemioterapii więc to wszystko spowodowało niedotlenienie dlatego siniał.
Antybiotyk swoje robił, morfina i leki przeciwlękowe dziadka wyciszały więc organizm walczył.
Jak to lekarka określiła, trafiłam w odpowiedni antybiotyk, który tym razem zadziałał na zapalenie płuc i stan dziadka wrócił do równowagi.
Tym razem najprawdopodobniej się po prostu udało, hospicjum jak zwykle w naszym wypadku stanęło na wysokości zadania, lekarz i pielęgniarka byli szybko, odpowiednio zadziałali ale czy następnym razem się uda, może ale i niekoniecznie.

Schodzi nam wszystkim ciśnienie. Niby wszyscy jesteśmy świadomi choroby, wiemy, że w każdej chwili może być koniec dziadka drogi ale nigdy człowiek tak do końca nie jest do tego przygotowany.

Tyle tytułem wyjaśnienia umierania mojego dziadka, ten nasz łobuz dziadek

Dziękuję za wsparcie :flow:

Nie wiem jak wytłumaczyć sytuację dziadka, nie umiem jej zrozumieć. Byłam już nie przy jednej śmierci w rodzinie i potrafię odróżnić czy zbliża się koniec czy też jest to spadek formy. Wczorajszej sytuacji nie potrafię ogarnąć.

Dziadek od 2 dni słabiej się czuł, nie miał siły chodzić, podnieść się, narzekał, że chyba to już koniec, było widać, że jest niedobrze. Wczoraj wieczorem było tragicznie, dziadek był nieprzytomny, nielogiczny, nie poznawał nas, cały czas przysypiał. Wezwaliśmy lekarza z hospicjum, lekarka stwierdziła, że jest najprawdopodobniej zapalenie płuc, zmierzyła parametry, ciśnienie słabiutkie, kazała nam się pożegnać bo do rana najpóźniej dziadek odejdzie. Wszystkich zwołaliśmy i tak trwaliśmy przy dziadku całą noc. Dziadek dostawał morfinę, czasami się wybudzał i strasznie krzyczał, że boi się śmierci, nie chce umierać, żeby go ratować i za chwilę odpływał, widać było, że jest w innym świecie. Oddech był strasznie ciężki, jak ryba, która łapie powietrze, strasznie charczący. Nad ranem stan cały czas taki sam doszło sinienie nóg i rąk, paznokci więc wiedzieliśmy, że to niedługo. Ok. południa przyszedł ksiądz, namaszczenie i po wyjściu księdza jak za dotknięciem czarodziejskiej różczki dziadek otworzył oczy, wstał i przyszedł do nas do drugiego pokoju. Usiadł, zdziwiony, że nas tak dużo, poprosił o jedzenie bo strasznie jest głodny o kawę, zapalił papierosa i wdał się w normalną, logiczną rozmowę. Byłam zamurowana, nie potrafię tego wyjaśnić, wszystkie kolory wróciły, dziadek wpałaszował, kanapki, obiad, kawę sobie strzelił, papieroski popalił, pośmiał się i stwierdził, że czas na kąpiel. Dostało nam się za pampersa, normalnie skorzystał sam z toalety, wymył się, wypachnił, pogonił nas do pracy, że jakieś zloty robimy niepotrzebne. Dobrze się czuje, normalnie funkcjonuje, minęło parę godzin i jest dobrze.

Wiem, że czasami przed śmiercią pacjent odzyskuje świadomość ale jest to raczej na chwilę/parę godzin chyba i ponownie opada z sił i następuje koniec. Może i tak będzie u dziadka za chwilę ale od południa dziadek wręcz kwitnie, jakby nic się nie wydarzyło, jakby nie był chory, nic go nie boli, nawet morfiny nie daliśmy.

Opisałam naszą sytuację dokładnie żeby pokazać jak różnie w tej chorobie bywa. Dla mnie ta sytuacja jest na prawdę bardzo dziwna, jak zobaczyłam dziadka byłam pewna, że to godziny, nawet niedługie a tu taka dziwna sytuacja zaistniała.

Dziadek nas przegonił, żeby mu tłoku nie robić jak to powiedział z żartem i mamy się nie martwić jak on to mówi, złego licho nie bierze.

Przeżyliśmy przez noc i ranek ogromny stres, smutek, wręcz rozpacz. Jak dziadek się ocknął i później z rodziną rozmawialiśmy, wszyscy jesteśmy w szoku i mimo ogromnego zmęczenia i fizycznego i psychicznego ogarnął nas śmiech, że tego naszego dziadka to ani w niebie ani w piekle nie chcieli więc nie miał wyjścia, musiał z nami zostać i został. Tu oczywiście czarny żart z mojej strony ale poważnie mówiąc nie wiem co się takiego stało.

pozdrawiam

Uzupełniam informacje.

Nasza droga chyba dobiega końca, jest bardzo źle, może parę dni, może godziny.
Napiszę więcej jak trochę będzie więcej czasu, teraz czas dla dziadka.

pozdrawiam

łezka,
Dziękuję ślicznie

Z chemią wyszły całe jazdy, nie mam na razie siły tego wszystkiego opisywać, w skrócie zginęła/zawieruszyła się czy też zniszczyli całą dokumentację leczenia dziadka, wyniki i wszystko co z chorobą związane, nie wiedzą co się stało z dokumentacją bo jak nam powiedziano wprost "myśleliśmy że dziadek nie żyje, bo właściwie dawaliśmy mu tylko pół roku życia a on jeszcze żyje"

Pominę fakt co w nas wstąpiło i co się działo dalej, w każdym razie dziadek chemię dostaje ale dokumentacji dalej brak.

Pamiętajcie, żeby każdy najmniejszy nawet "świstek" lekarski mieć, przechowywać i trzymać jak relikwie bo jak widać po nas, może coś "zaginąć w akcji", albo pacjent zostanie pochowany za życia.

pozdrawia

Ola Olka, dziękuję.

Rozważana jest u dziadka obecnie chemioterapia. Dziadek chce bardzo, zobaczymy.

pozdrawiam

Uzupełniam naszą historię.

Dziadek od diagnozy a minęło już dwa lata nawet nieźle się trzymał, były kryzysowe momenty, nawet bardzo ale szybko mijały i dziadek można rzec przy pomocy naszej i Hospicjum był w miarę sprawny, w miarę dobrze się czuł i nawet trochę samodzielny. Leczenia nie było żadnego tylko objawowe, choroba właściwie stała w miejscu. Teraz nastąpiło pogorszenie, było zapalenie płuc, już opanowane, lekarz zaproponował badania, zrobiliśmy bo dziadek je chciał. Nie ma przerzutów innych oprócz kości, które już były na samym początku choroby stwierdzone ale w płucach już wszystko ruszyło, guz powiększył się, coraz bardziej nacieka i strasznie powiększyły się węzły chłonne.

Dziadek wynikiem trochę się zestresował ale to twardy gość i mimo, że wie co go czeka i jak to wygląda twierdzi, że choroba go tak szybko nie pokona.

Nie wiem jak to teraz szybko pójdzie, oby tak wolno jak do tej pory ale rak to rak i wszystko się zdarzyć może. Na pewno już widać u dziadka trochę zmęczenie, trochę osłabienie, jakaś niemoc więc wiemy, że może być różnie.

pozdrawiam