Znalezionych wyników: 12

Wiosna,

Wiosno kochana, masz taki promienny nick, musisz się dźwigać do życia jak ta Wiosna kiedy przychodzi do nas. Każde ździebełko trawy, każdy pączek na drzewie, krzewie pcha się do życia, słońca i wszystko pięknie rozkwita, zazielenia się i robi się kolorowo, właśnie Wiosną.

Ty droga Wiosno też musisz pomału, krok po kroku budzić się do życia mimo, że życie tak jak napisałaś

Wiosna,

Wiosna,

Bardzo mi przykro, przyjmij moje wyrazy współczucia. Mąż już nie cierpi a przed Tobą następny trudny okres. Dasz radę bo masz dla kogo. Dzielnie i z miłością opiekowałaś się mężem, miłość Wasza pozostanie na zawsze w Twoim sercu ::rose::

Wiosna,

Bardzo często w tej okrutnej chorobie są momenty naszej bezradności, pomagamy, działamy a jednocześnie boimy się żeby nie zaszkodzić, nie wiemy co robić. Zachowałaś mimo wszystko zimną krew i pomogłaś. Chyba w takich sytuacjach stresowych potrzebny jest najbardziej nasz spokój, opanowanie, choć wewnątrz cali trzęsiemy się z nerw. Byłaś dzielna.

Pozdrawiam ciepło.

Wiosna,

Dużo siły dla Was :/pociesza:/

Wiosna,

Dzieci są bardzo dobrymi obserwatorami ale nie zawsze potrafią odnaleźć się w nowej dla nich sytuacji. Widzą codziennie Waszą walkę, ból cierpienie i nie potrafią do końca zrozumieć, że teraz jest coś/ktoś ważniejszy niż One, że na Nich brak jest czasu, czasami cierpliwości. Dzieci inaczej postrzegają chorobę, śmierć bo tego wcześniej nie doświadczyły. Może trzeba usiąść i powiedzieć Im prawdę, chyba że już ją znają, może trzeba pójść do psychologa, żeby z nimi porozmawiał. Można też w szkole poprosić pedagoga szkolnego żeby porozmawiał z dziećmi o tym co dzieje się z Ich tatą i dlaczego jest w domu tak a nie inaczej.

Życzę Wam dużo siły i bardzo mi przykro, że musicie przez to wszystko zło przechodzić.
:tull:

pozdrawiam

Wiosna tak, odczytałam słowa pani doktor. Dała nadzieję i Twój mąż jak każdy chory chwycił się tej nadziei. Ty znasz Jego stan, wiesz więcej niż On, nie chcesz męża załamywać, że jest źle, ale jak teraz Mu odmówić tych wizyt i leczenia, ktoś mu dał nadzieję to chce walczyć.
Trudne wybory, ja chyba bym w takim wypadku jeździła, żeby później nie mieć wyrzutów sumienia, że czegoś odmówiłam. Bardzo trudny okres przed wami, okrutna to choroba.

pozdrawiam

Wiosna i takie chwile szczęścia, razem w domu trzeba pielęgnować a Ty to robisz i to jest cudowne. Nie dziwię się Twoim dylematom, czy wybrać jazdy, męczenie badaniami, które mogą już nie wnieść nic pozytywnego czy zostać spokojnie w domu, we własnym łóżku, dbać o komfort tego co jest w danej chwili, cieszyć się chwilami razem. Ja w jednym wypadku odpuściłam wszystkie te męczarnie związane z badaniami i zapewniłam spokojne ostatnie dni, w drugim męczyłam badaniami, wyjazdami wiedząc, że nie przyniosą efektów ale chciałam ratować. Dziś z perspektywy czasu i własnego doświadczenia a było to niedawno wiem, że pierwszy wybór był dokonany prawidłowo, dałam mamie spokój, szczęście, radość, bliskość wśród swoich miejsc, rzeczy, osób i chyba była z tego powodu szczęśliwa, że oszczędziłam Jej dodatkowych cierpień. W drugim wypadku ciocia przez naszą (rodzinną) nadmierną troskę, opiekę została pozbawiona ciszy, spokoju, bliskości, towarzyszyli Jej tylko lekarze, pielęgniarki, badania, ból, operacje. Wiem, że to był największy nasz błąd. Napisałam to, żebyś i Ty podjęła odpowiednią decyzję i obojętnie jaką podejmiesz to na pewno będzie to decyzja Twoja i męża.

Pozdrawiam i dużo siły.

Wiosna ja doskonale Ciebie rozumiem, wiem, że chodzi Ci o daną sytuację, coś się złego dzieje, jest bezpośrednie zagrożenie życia i chciałabyś to opanować a później czas pokarze. Niestety tak działają szpitale, pogotowia. Ja dwukrotnie oddawałam mamę właśnie z zagrożeniem życia, chciałam żeby tylko to opanowali i mogę Ją zabrać do domu. I niestety słyszałam te słowa, które zacytowałam wyżej. Jestem pewna, że gdybym wtedy nie oddała mamy do szpitala to by umarła wcześniej a pomoc szpitalna przedłużyła Jej życie, ale tego lekarze chyba nie chcą już robić bo i tak nie ma to sensu bo przedłużamy cierpienie. To nie jest krytyka lekarzy z mojej strony tylko wiem jak pogotowie podchodzi do pacjenta onkologicznego, jak SOR-y podchodzą i szpitale. My tylko chcemy ulżyć w cierpieniu ale czasami mam wrażenie, że jak się kończy leczenie onkologiczne to zostajemy ze wszystkim sami, musimy po części stać się sami lekarzami, pielęgniarkami i to z dużą wiedzą medyczną.

Wiosno bardzo współczuję sytuacji, może właśnie o to chodzi lekarzom, żeby człowiek chory w stanie postępu choroby nie była narażany na dodatkowe obciążenia, transporty, badania tylko my sami nie umiemy się z tym pogodzić, czekać i nic nie robić dlatego szukamy wciąż ratunku.

pozdrawiam

Wiosno tak bardzo mi przykro, że tak cierpicie.

Niestety ja przeszłam podobne przeżycia z mamą. Po co pani przywiozła do szpitala, my już nic nie możemy pomóc, przecież pani wie, że to już koniec, co pani od nas chce, oczekuje. A ja tylko chciałam pomóc, ulżyć. Nie mam pretensji do lekarzy, wtedy miałam, dziś już nie, bo szpitale są od leczenia a nasi chorzy już do tego leczenia się nie nadają, medycyna w ich wypadku już nic nie może, to jest bardzo przykre ale prawdziwe. Tu z ciężkim sercem ale zagadzam się całkowicie z DSS, że niestety musimy w pewnym momencie pogodzić się z prawdą, choć jest ona strasznie bolesna. My tylko chcemy ulgi, pomocy ale na pewnym etapie choroby już nikt nie jest nam w stanie nic zaoferować. Lekarze są świadomi, że czasami stan pacjenta jest na prawdę bardzo ciężki i że nie jesteśmy w stanie sobie sami poradzić stąd pewnie proponują hospicjum stacjonarne, to też jest wyjście, bo przynajmniej wiemy, że jest tam pomoc lekarska non stop.

Bardzo gorąco pozdrawiam i dużo siły życzę.