Znalezionych wyników: 4

Przykro mi...

To straszne, ja też sie boję tego momentu, ale nic nie poradzimy. To jest obraz życia bo w końcu na coś umrzeć musimy, byle tylko nie cierpieć.
To rodzinne wsparcie w trakcie choroby, to jest ważne, choć ja tego nie mam i raczej nie będę miała. Kochana trzymam kciuki, wspieram, choc to i tak niczego nie zmieni, ale chce, zębyś wiedziała, ze tu nie jesteś sama, masz przyjaciół i pomoc choć tylko pisemną ona w tym wszystkim jest bardzo ważna.
Pozdrawiam.

Może tata czeka na te słowa, a jak to powiedzieć sama nie wiem. Moja teściowa też jest po naświetleniach i dużo śpi. U nas chyba też wyczerpano leczenie. I zastanawiam sie co dalej, choć koniec wiadomo jaki będzie.
Może nadarzy sie taka rozmowa, wtedy serce Ci podpowie , że to ten czas.
Dużo siły życzę, ja też boję się tej chwili, ale wydaje mi się , że jak będzie potrzeba to wszystko z nas wyjdzie, mam na myśl rozmowę o odejściu.
Pozdrawiam.

Ale to pieknie napisałaś, normalnie łzy polecialy.
Dokryma masz 100% racje.
Pozdrawiam.