Znalezionych wyników: 6

dziś była u taty lekarka pierwszego kontaktu i po naradzie z mamą ale w obecności taty i z jego udziałem skontaktowały się z hospicjum domowym. Tata nie jest leczony onkologicznie gdyż jego stan na to nie pozwala, na wypisie ze szpitala ma skierowanie do poradni opieki paliatywnej. Coraz gorzej kaszle, w zasadzie nie je, co gorsza odwadnia się i pojawiają się problemy z nerką. Uznałyśmy, że bardziej fachową pomoc i opiekę dostanie/(my) od lekarzy i pielęgniarek które znają problemy onkologiczne na wskroś. Będzie też pewnie potrzeba dobrego ustawienia przeciwbólowych. A tata stwierdził - zapisałyście mnie do tej umieralni :-(

Nie wiem jak sobie radzić, z jego buntem i wściekłością. NIe odzywa się do nas. My już też powoli przestajemy mówić bo widać że tylko go wkurzamy. Schodzimy mu z drogi jak można zatem leży sam i tylko zaglądamy co i raz czy nie podać pić, czy nie dzieje się nic ze stomiami, czy nie ma gorączki.

Nie umiem znalezc drogi do niego. Wiem jak bardzo mu zle i nie widze sposobu aby przyniesc ulge.

a ja Ci bardzo dziekuję za ten post. Bo mi jako "rodzinie" bardzo pomaga. Choć sytuacja jest inna, u nas choroba została zdiagnozowana późno. I stan taty jest po operacji zły. Co do rozmów o śmierci - ja nie chce unikac tego tematu. Ale jak gwóźdź w głowie tkwi mi co tata powiedział jakieś pół roku temu (przed diagnoza) gdy w wyborczej przealała sie dyskusja "umierać po ludzku" powiedział tyle - umierać trzeba po ludzku ale nie trzeba o tym gadać. I jakoś trudno mi zacząć rozmowę a on sam w ogóle nie chce z nami rozmawiać. O niczym :-(

no przestań z tym potworem. A imieniny u cioci Jadzi chyba i człowiek bez świadomości zagrożenia (jak i ten chory) powinien móc sobie odpuścic jeśli naprawdę woli robic co innego. Myśle, że rozmawialiśmy o zupełnie innych bliskich i o zupełnie innych zachowaniach. I może stąd różnica. Ja sądzę, że na tym co ważne, istotne powinniśmy koncentrować się zawsze. Ale prawdą też jest, że poczucie zagrożenia pozwala nam jasniej dostrzec i lepiej uszeregować priorytety. Ja miałam moment trwogi i wtedy jaśniej zobaczyłam wiele spraw.

Na Twoje pytanie czy zniosę )"Twoje" (co rozumiem jako kogoś z kogo chorobą ja będe sie mierzyć) zachowanie nie do końca w porzadku w stosunku do mnie bez dołowania i obarczania winą Ciebie - odpowiadam - to zależy. Zależy co to za zachowanie, jaka sytuacja. Mogę znieść niechęć do rozmowy, mogę znieść niecierpliwość, ale nie zniosę agresji czy obelg. Bo ja nie jestem winna Twojej choroby i łądując swoją agresję we mnie jesteś niesprawiedliwy.

Myślę, że tego nie da się tak teortycznie rozważać. W konkretnych sytuacjach (a i to nie zawsze) można powiedzieć czy dane zachowanie jest do zniesienia czy nie i czy sa powody dla których ktoś ma je znosić.

A na koniec życzę Ci żeby te 30% to było 100% i żebyś był zadowolony z każdego dnia (przez te 2 lata i kolejnych 50).

TAro, Cheri, dziękuję za Wasze odpowiedzi. W zasadzie ja to wszystko wiem. Z pewnością nie mam mu nic za złe. Wiem, ale tylko wiem, a nie odczuwam kazdą komórką swego ciała to jak trudno zaakceptować slabość, nieporadność, bezsilność. I dlatego ruzmiem że złość może się wylewać. I akceptuję tę jego złość. Także i ją jako element bagażu jaki niesie nowotwór.

Ale jednak staje się w obliczu pozornie prostych kwestii - on nie je prawie nic. Jeśli nie będzie jadł to wiadomo jak będzie. Skoro nie je, a na propozycje zjedzenia się wścieka - czy mamy w ogóle nie pytać, odpuścić, nie przynosić tego talerza z zupą póki sam nie poprosi (a raczej nie poprosi)? Czy mimo wszystko proponować zakłądając że usłyszymy pomruki złości i nie przejmujac się nimi?

Mój tata zawsze był złośnikiem i nigdy nie był ciepły ani wylewny. Znamy go takiego i to nie jest zaskoczenie. Ale w obliczu gdy jakoś trzeba wypracować model współpracy, troszczenia się o niego a nie wyłącznie schodzić mu z drogi staje się to trudne.

Ech tak Wam gadam bo nie mam komu. U mnie inne kwadraty z tego mojego życia tez wyglądają kiepsko a czasem człowiek musi się chociaż wygadać skoro podeprzeć się nie ma o co.

Pozdrawiam i dziekuję

Piszę do rodzin chorych, chorych z zaawansowana chorobą nowotworową. Jak sobie radzicie psychicznie?

O moim tacie pisałam tutaj: http://www.forum-onkologi...topic.php?t=138

Dzis po miesiącu w szpitalu, do którego poszedł (poejchał autem) o własnych siłach i po 3 i poł miesiącu od diagnozy, zabraliśmy do domu wychudzonego, leżącego, czlowieka z wypisem do poradni paliatywnej. Z trzema workami - po jednym z nerek i stomią. Na dodatek wściekłego, odrzucającego bliskość (np moje głaskanie go po dłoni go wkurza, strąca moją rękę, na próby nakłaniania go do jedzenia reaguje złością).

W domu jest z nim mama. Ja nie mieszkam z rodzicami ale dziś pojechałam z moją małą córką ich odwiedzić. MImo, że nie siedziliśmy z nim w pokoju cały czas tylko się przywitałyśmy a potem byłyśmy w innym pomieszczeniu jak znów zajrzałam to powiedział, że mam juz jechać bo on chce odpocząć. Oczywiście pojechalam dość szybko (i tak nie mogłam dłużej zostać, mieszkam spory kawałek od nich a mała jutro musi rano wstać do przedszkola).

Wróciłam zdruzgotana. Zdruzgotana jego stanem (jakoś po przejsciach w szpitalu gdy było bardzo źle mialam moment uspokojenia, takiej radości z tego że jest troche lepiej, że możemy z nim znów porozmawiać) ale w domu z całą jaskrawością zobaczyłam jak jest źle. Zdruzgotana także tym, że nie wiem jak z nim być, nie wiem jak pomóc mamie, która została całodobową pielęgniarką bez szansy na dobre słowo, na bliskość z jego strony. Jak jemu pomóc w przechodzeniu przez tą drogę cierpienia, bezsilności i bezradności.

My będziemy przy nim tak jak tylko potrafimy najlepiej. Ale bardzo trudno jest, gdy czuje się, że on nie jest przy nas.

Jest mi strasznie a wiem, że nie będzie lepiej. Że teraz będzie już tylko gorzej.

Tak trudno jest patrzec na czlowieka, który znie rozstawal się z książką, gazetą, rowerem który leży i patrzy w sufit. Nie radzę sobie z tym ani troche.